Są takie czynności w życiu, które swoją monotonią nie potrafią niczym zaskoczyć. Działanie powtarzane w kółko powszednieje, staje się nudną powinnością i obowiązkiem, do którego trzeba podchodzić zadaniowo. Kiedy ciało rozpoznaje dobrze sobie znany rytm, umysł nie kontroluje tego, co się dzieje dookoła, a podświadomość zyskuje pole do manewru. I błądzi. Od pierwszych, najprostszych skojarzeń w coraz to bardziej pogmatwane miejsca. Przetwarza wspomnienia od lat dziecinnych, mniejsze i większe traumy, te bardziej świadome i takie, które szczypią w oczy jak szampon, który przez chwilę nieuwagi wpada do oka podczas mycia włosów. Podczas dokumentalnego zapisu tej właśnie czynności, pozwoliłam sobie wykorzystać przestrzeń łazienki i rażącej bieli wanny stać się chwilą, gdzie rozprawiam się z tym co przeszłe oraz w jaki sposób rzutuje to na moje obecne, młodo-dorosłe, życie.